Το ταξίδι είχε ξεκινήσει. Δεν υπήρχε πολύς καιρός για ανάπαυση και ύπνο, ο καθένας είχε αναλάβει τις αρμοδιότητές του. 

Τα πλοία συνήθως ταξίδευαν σε στόλους. Σε κάθε στόλο, υπήρχαν τα σπογγαλιευτικά, που μετέφεραν τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για το ψάρεμα των σφουγγαριών. Επίσης, σε κάθε ομάδα σκαφών υπήρχε το λεγόμενο "ντεπόζιτο", ένα μεγαλύτερο σκάφος που μετέφερε τη συγκομιδή, το φαγητό και άλλα βασικά είδη.

Οι μέθοδοι κατάδυσης έχουν εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Αρχικά, ένα μικρό σκάφος έψαχνε για σφουγγάρια στο βυθό της θάλασσας, χρησιμοποιώντας το "γυαλί". Όταν εντόπιζε ένα καλό τόπο, ο δύτης ετοιμαζόταν για τη βουτιά. Βουτούσε χωρίς στολή, έχοντας στα χέρια του μια μεγάλη πέτρα ("Σκανταλόπετρα" ή "Ρεβέρα"), που θα τον βοηθούσε να φτάσει στο βυθό. Φυσικά, επειδή το οξυγόνο τελείωνε σύντομα, δεν είχε πολύ χρόνο διαθέσιμο και έπρεπε σύντομα να αναδυθεί.

Επειδή η προηγούμενη μέθοδος δεν ήταν πολύ αποτελεσματική, αντικαταστάθηκε από μια άλλη, όπου ο δύτης κουβαλούσε μαζί του μια σωλήνα, για τη μεταφορά του οξυγόνου (μέθοδος "Φερνέζ"). Επίσης, κρατούσε ένα σχοινί που θα χρησιμοποιούσε για να κάνει σήμα, σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. Ένας άντρας πάνω στο πλοίο ("κολαουζιέρης") ήταν υπεύθυνος για το δύτη.

Καθώς τα χρόνια πέρασαν, η μέθοδος εξελίχθηκε. Σε μερικά σκάφη, ο δύτης βουτούσε φορώντας ειδική στολή και ένα κράνος, που ονομαζόταν "Σκάφανδρο".

 Το βασικό πρόβλημα με τις δύο προηγούμενες μεθόδους ήταν ότι, επειδή ο δύτης έμενε στο βυθό, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο σώμα του συσσωρευόταν άζωτο. Αν αναδυόταν πολύ γρήγορα, τότε δεν θα προλάβαινε ο οργανισμός του να το αποβάλλει, με αποτέλεσμα  να δημιουργούνται θρόμβοι. Σαν αποτέλεσμα, ο δύτης υπέφερε αβάσταχτους πόνους, οδηγώντας σε προσωρινή ή μόνιμη παράλυση ("νόσος των δυτών"), ακόμα και θάνατο. Αυτό οδήγησε στο θάνατο πολλών σφουγγαράδων, που πολλές φορές θαβονταν σε ξένα μέρη ή μεταφέρονταν στην Κάλυμνο, για να κηδευτούν. Από αυτό το μεγάλο πρόβλημα, εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν το "χορό του Μηχανικού", αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι.

Σήμερα, οι δύτες χρησιμοποιούν είτε το σύστημα "Ρεβέρα" ή βουτούν χρησιμοποιώντας ένα σύστημα με κομπρεσέρ (πάνω στο σκάφος) που τους παρέχει το απαραίτητο οξυγόνο.